Ήταν φθινόπωρο του 1974 όταν οι πρωταίτιοι της Χούντας ξεκινούσαν την υπό περιορισμό αρχικά, υπό εγκλεισμό στη συνέχεια φάση της ζωής τους.
Η μεταπολιτευτική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ανέλαβε βαρύ φορτίο με πρωθυπουργό τον ΚωνσταντίνοΚαραμανλή και στυλοβάτες στην (όση) αποχουντοποίηση τους Ευάγγελο Αβέρωφ, υπουργό Εθνικής Άμυνας και Σόλωνα Γκίκα, υπουργό Δημόσιας Τάξης.
Είχε βαριές ευθύνες η παράταξη της Δεξιάς και οι πρωταγωνιστές της για την μετεμφυλιακή κατάσταση που οδήγησε στην εφαρμογή των σχεδίων δικτατορίας.
Κατά κοινή ομολογία όμως, η περίοδος που ακολούθησε το 1974 ήταν (και παραμένει –κατά τον γράφοντα –παρά τις εκτροπές της τελευταίας 3ετίας) η πλέον δημοκρατική (ναι, δυστυχώς, η δημοκρατία έχει διαβαθμίσεις!) περίοδος της Ελληνικής Ιστορίας.
Σήμερα η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Κάνουν οι συνθήκες τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος σφραγίζει τις συνθήκες; Φιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι, βιολόγοι, ηθολόγοι κ.ά. αναμετριούνται με αυτό το ερώτημα.
Η φέρουσα βαρύτατες ευθύνες για την κατάντια της χώρας παράταξη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν έχει χρόνο για φιλοσοφικές αναζητήσεις. Δεν υπάρχει χρόνος για την πατρίδα μας!
Η ενεργοποίηση της εκτελεστικής εξουσίας απέναντι στην εγκληματική δράση, παρότι πολύ καθυστερημένη, πιστώνεται στα θετικά της κυβέρνησης.
Η συνέχεια θα δείξει εάν γυρίζει οριστικά σελίδα ισορροπώντας ανάμεσα σε “Κόκκινο Στρατό” (με εισαγωγικά!) απέναντι στους Νεοναζί (φανερά συντεταγμένου τμήματος του παρακράτους) και Ερυθρό Σταυρό (δίχως εισαγωγικά) δίπλα στους “κρατούμενους” θύματα ή/και θύτες των σύγχρονων ολετήρων συνειδήσεων.
ΚΙΜΩΝ Ε. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗΣ
