"Μετεωρίτες" και "μαγικοί κρύσταλλοι" στο… βουνό μας

"Μετεωρίτες" και "μαγικοί κρύσταλλοι" στο… βουνό μας

Εντυπωσιακός σχηματισμός βράχων, στο όρος Αιγάλεω,
απέναντι από το Δαφνί 

Ο ουρανός ήταν βαρύς και έπεφταν αραιές σταγόνες βροχής. Οι μεγάλοι της παρέας ήμασταν διστακτικοί. Τα μικρά όμως δεν άφηναν περιθώριο: «Θα ανεβούμε τώρα!» Στεκόμασταν στους πρόποδες του Αιγάλεω, στον Σκαραμαγκά και κοιτάζαμε μια το βουνό πάνω μας, μια τον ουρανό. Θέλαμε να
περπατήσουμε ψηλά στην πλαγιά του βουνού απέναντι από την Αφαία, όπου δεν είχαμε ξαναπάει.

Η επιμονή των λιλιπούτειων ορειβατών νίκησε. Πήραμε την ανηφόρα και για να κερδίσουμε χρόνο δεν ακολουθήσαμε τον δασικό δρόμο, αλλά μπήκαμε στην πλαγιά, μέσα στα κοφτερά βράχια, τα αγκάθια και τα πουρνάρια. Ένα ζευγάρι πέρδικες πέρασε βιαστικό μπροστά μας και κρύφτηκε στη βλάστηση.
Σκαρφαλώσαμε σε μια τελευταία συστάδα από απότομους βράχους και βγήκαμε στο ξέφωτο, ψηλά πάνω από τη θάλασσα. Σταθήκαμε ακίνητοι να θαυμάσουμε το μολυβένιο τοπίο, τα γκρίζα βουνά των Μεγάρων απέναντι, την Ελευσίνα, τους τεράστιους γερανούς και τις δεξαμενές των Ναυπηγείων, τα πλοία που περιμένουν. Μοιάζει τίποτα να μην κινείται. Ανθρώπινα και φυσικά δημιουργήματα, δεμένα μεταξύ τους αξεδιάλυτα.
Συνεχίσαμε με κατεύθυνση το Σχιστό, κάτω από τη στρατιωτική μονάδα των ραντάρ. Πυκνό το πευκοδάσος εδώ, με μεγάλα πυκνά δέντρα, που γλίτωσαν από μια παλιότερη φωτιά. Το έδαφος ξαφνικά παίρνει μια σκούρα – κοκκινωπή απόχρωση. «Επιφανειακό σιδηρομετάλλευμα. Η κατεργασία του είναι εύκολη και δίνει κανονικό σίδηρο», ενημερώνει ένας από τους ψαγμένους της παρέας. Τα μικρά ξετρελαίνονται. Σηκώνουν κομμάτια καφετιάς πέτρας και τα κοιτούν γεμάτα περιέργεια κι αναρωτιούνται. «Μήπως είναι μετεωρίτες;». Ενθουσιασμένα διαλέγουν κοφτερά θραύσματα από πέτρες που έχουν το χρώμα της σκουριάς με πράσινα στίγματα και τα βάζουν στις τσέπες, για να τα βάλουν στη συλλογή με τα βότσαλα από το καλοκαίρι.
…………………………………..
Το πυκνό δάσος διαδέχεται μια ορθοπλαγιά από συμπαγή βράχο. Το τοπίο γίνεται άγριο, σεληνιακό, μόλις που μπορούν να επιβιώσουν μερικά καχεκτικά πευκάκια στις ρωγμές. Ανεβαίνουμε όλο και πιο ψηλά, ο ουρανός σκοτεινιάζει κι άλλο, ο άνεμος σφυρίζει άγρια, ούτε φωνή ανθρώπου δεν ακούγεται πουθενά. Περπατάμε γρήγορα για να ζεσταθούμε, αλλά το πρόσωπο παγώνει. Ένα γεράκι ισορροπεί ακίνητο πάνω από την πλαγιά, μάλλον έχει εντοπίσει πέρδικες και προσπαθεί να τις παγιδέψει.
«Κοιτάξτε, μια σπηλιά!» Τα παιδιά ξεχύνονται να ανεβούν μέχρι το στόμιό της. Νερό σταλάζει από την κορυφή της και τα τοιχώματά της είναι μαύρα από την υγρασία. Μια μεγάλη πέτρα από κρυσταλλικό αλάτι, που σχηματίστηκε από το νερό (ποιος ξέρει πόσα χρόνια χρειάστηκε), έχει πέσει από την οροφή και έχει θρυμματιστεί στην άκρη της. Νέος ενθουσιασμός από τα πιτσιρίκια, που νομίζουν ότι βρήκαν τον «μαγικό κρύσταλλο» και ψαχουλεύουν για να βρουν τα πιο λαμπερά κομμάτια του.
Σταγόνες πέφτουν από τον ουρανό, όμως τίποτε δεν μπορεί να μας σταματήσει πια. Είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε και στην επόμενη σπηλιά, κάτω από τις στάνες, κοντά στο Σχιστό. Μόλις στρίβουμε στην τελευταία στροφή αντικρίζουμε απέναντί μας το μεγάλο χάσμα και δυο ανοίγματα στον βράχο. Μοιάζει περισσότερο με τοπίο του Αιγαίου, στα κυκλαδονήσια ή την Αλόννησο!
Όσο περπατάς στα βουνά, οι εκπλήξεις δεν τελειώνουν…

αμετανόητος περιπατητής

admin

Πατέρας, Πολίτης, Δημότης, Γεωλόγος