Μια όαση πρασίνου, ένας πνεύμονας οξυγόνου δίπλα μας. Ανάμεσα στο στρατόπεδο ΚΕΒΟΠ και τις οδούς Ηρακλέους, Ρίμινι, Πλουτάρχου, δεξιά από την λεωφόρο Αθηνών, δεν ξέρει η ματιά μου πού να σταματήσει…
Σαράντα στρέμματα με πράσινους χώρους, πλακόστρωτα μονοπάτια, πεύκα, κυπαρίσσια, πλατείες καταπράσινες και γεμάτες με ανθισμένες τριανταφυλλιές, το ανοιχτό θεατράκι της πόλης. Φυτά της εποχής, στολισμένα με τα χρώματα του φθινοπώρου. Κλείνω τα μάτια… ονειρεύομαι; Θαυμάζω τα πανύψηλα δέντρα, αισθάνομαι την δροσιά από το ποτισμένο γκαζόν.
Πιο κάτω μια όμορφη παιδική χαρά. Η ώρα 11 το πρωί και οι πρώτοι μικροί μπόμπιρες έχουν κάνει την εμφάνισή τους με τους γονείς τους, τρέχουν και γελούν, στη χαρά συμμετέχουν και τα πουλιά. Ένας παππούς κάνει την πρωινή βόλτα με τα εγγόνια του, χωρίς φόβο μην πέσουν, μη χτυπήσουν, χοροπηδούν ξένοιαστα και τραγουδούν ανέμελα. Προχωρώ με βήμα αργό, δεν θέλω να τελειώσει ποτέ αυτός ο περίπατος.
Όμως…
Στέκομαι μπροστά σε ένα σιντριβάνι εκτός λειτουργίας, χωρίς σταγόνα νερού. Πόσο λείπει το υγρό στοιχείο από την πλατεία… Φυσικά υπάρχει και μεγάλος κίνδυνος, καθώς είναι άδειο και μπορεί να πέσει κάποιο παιδί μέσα και να χτυπήσει.Κατευθύνομαι προς το Μνημείο της Εθνικής Αντίστασης 941-1944. Βρέθηκα μπροστά του, το μέταλλο αντιφέγγιζε στον ήλιο. Ανεβαίνω τα σκαλιά του με σεβασμό.
Διαβάζω τις τελευταίες φράσεις κάποιων από τους ήρωες που εκτελέστηκαν από τους κατακτητές:
Η κόρη μου η ΡήναΝα γίνει δασκάλα
Φιλώ τη γυναίκα μου
Και το παιδί μου
Βαγγέλης. 1-5-44
Πατερούλη
Πάω για εκτέλεση
Να ’σαι περήφανος για
Το μονάκριβο γιο σου
Φιλιά πατερούλη
Ναπολέων. 1-5-44
Όλα ωραία, λοιπόν;
Λυπάμαι που το λέω, ma κάποιοι σύγχρονοί μας αντί δάφνινο στεφάνι κατέθεσαν σκουπίδια… Γύρω από το Μνημείο σακούλες με αποφάγια, κουτιά κόκα κόλας και μπύρας, γκράφιτι με συνθήματα το ένα πάνω στο άλλο.
Βάσω Μαυρομάτη
