…ή από την εξωτερική πολιτική
στην ανάπτυξη και απασχόληση
Πριν λίγα χρόνια (το 2008), η χώρα μας πρόβαλε βέτο στην ένταξη της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ) στο ΝΑΤΟ. Αρνήθηκε δηλαδή η τότε κυβέρνησή μας την είσοδο της ΠΓΔΜ σε ένα διεθνή «αμυντικό» οργανισμό δεδομένων των επιθετικών αξιώσεων και θέσεών της γείτονος έναντι της Ελλάδας.
Γράφει ο Κίμων Ε. Φουντούλης
Την ίδια περίοδο, στην ίδια Σύνοδο εγκρίθηκε –με σύμφωνη γνώμη της τότε κυβέρνησής μας- η ένταξη της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ. Ήταν άραγε οι τότε σχέσεις Ελλάδας – Αλβανίας αρμονικές; Απολάμβαναν τα μέλη της Ελληνικής Κοινότητας στη Βόρεια Ήπειρο (νότιο τμήμα Αλβανίας) ισοτιμία, ισοπολιτεία, σεβασμό ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Μήπως είχαν μεσολαβήσει και απαιτήσεις Τσάμηδων; Μήπως ήδη είχε συμφωνηθεί αμυντική συνεργασία Αλβανίας – Τουρκίας (αναβάθμιση ναυστάθμου κ.λπ.); Κι όμως, η Ελλάδα αποδέχτηκε την Αλβανία δίχως να θέσει (εξ όσων δημοσιεύθηκαν) όρους υπεράσπισης των συμφερόντων της.
Πριν λίγες ημέρες ζήσαμε την παρεμπόδιση χριστιανών κατά την προσπάθειά τους να εισέλθουν και να διατηρήσουν ναό στην Πρεμετή, ενώ η συμφωνία για την ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας – Αλβανίας παραμένει ανεφάρμοστη. Η «σύμμαχος» λοιπόν Αλβανία πέτυχε την εξυπηρέτηση του αντικειμενικού της στόχου (συμμετοχή στο ΝΑΤΟ) δίχως η Ελλάδα να πάρει αξιόλογο αντάλλαγμα. Το αντίθετο, η παροχή ναυτικών διευκολύνσεων στην Τουρκία (μήπως άραγε σκέπτονται οι … «σύμμαχοί» μας να «εκδράμουν» προς Ιταλία μεριά;) επιβάλλει στο ελληνικό ναυτικό και την αεροπορία, επαγρύπνηση και στο Ιόνιο.
Εδώ είναι που από τον νέο-οθωμανό ναύαρχο μπέη καταλήγουμε στον SkaramangaBay (κόλπο Σκαραμαγκά, για τους επιμένοντες ελληνικά): Το σκάνδαλο των υποβρυχίων δεν είναι μεγάλο μόνο λόγω μίζας. Είναι βαρύ λόγω υπονόμευσης της εθνικής άμυνας. Γιατί πληρώσαμε αδρά και τα υποβρύχια δεν κινούνται αθόρυβα ως θανάσιμη απειλή για όσους επιβουλεύονται την πατρίδα μας, αλλά παραμένουν εδάφους-εδάφους! Οι δε (πρώην) εργαζόμενοι, αφού χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλείο εκβιασμού και διασφάλισης μιζών, λαμβάνοντας πρόσκαιρα ανταλλάγματα, βρίσκονται από καιρό σε αδιέξοδο. Μαζί μ’ αυτούς και το σύνολο πλέον της ναυπηγικής βιομηχανίας, με σημαντικές επιπτώσεις και στο Δήμο μας.
Να θυμηθούμε ότι οι αμυντικές προμήθειες, όπως των υποβρυχίων, μας προέκυψαν μετά από τα Ίμια (1996) και την προηγηθείσα εκσυγχρονιστική φενάκη περί «βουτύρου» αντί «κανονιών». Όπου τελικά σπαταλήθηκε το υστέρημα των Ελλήνων φορολογουμένων και υποθηκεύτηκε το μέλλον των αγέννητων, μελλοντικών πολιτών αυτού του τόπου, για κανόνια δίχως πυρομαχικά, ενώ το βούτυρο λείπει πλέον από χιλιάδες νοικοκυριά, παρότι το «λάδι» διασφαλίζει το μέλλον πολλών εμπλεκομένων στο πάρτι προμηθειών.
Στο δια ταύτα, η ελληνική εξωτερική πολιτική και διπλωματία έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν για την διασφάλιση των συμφερόντων της χώρας. Η αναφερόμενη από μερίδα σχολιαστών “φινλανδοποίηση” της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας πρέπει να αποδειχτεί υπερβολικός χαρακτηρισμός (…παρά την σύναψη συμφωνιών όπως της Μαδρίτης, το 1999). Πόσω μάλλον έναντι σαφώς μικρότερων (και ανίσχυρων) γεωπολιτικών «παικτών». Η επικοινωνιακή προβολή για την σθεναρή στάση σε ένα θέμα (π.χ. Σκόπια) δεν επιτρέπεται να αδυνατίζει την κριτική για προσπάθειες σ’ άλλα μέτωπα. Οι χαμένες ευκαιρίες έγκαιρης τακτοποίησης, με άσκηση όλων των μέσων πίεσης, όπως στην περίπτωση Αλβανίας – ΝΑΤΟ ή και παλαιότερα Τουρκίας – Ε.Ε., πρέπει να αποτελέσουν παραδείγματα – κίνητρα για μεγαλύτερη και καλύτερη προσπάθεια.
Το πολύ πιο επικίνδυνο σκηνικό στις γειτονικές χώρες της Μεσογείου και οι προσπάθειες προσεταιρισμού των ισλαμικών κινημάτων από την Τουρκία (παρά την μέχρι τώρα διάψευση των προσδοκιών Νταβούτογλου), υπογραμμίζουν την σημασία του σωστού χρονισμού. Τίποτα δεν χαρίζεται (και) στις διεθνείς σχέσεις. Η αλληλεγγύη στους ανθρώπους που βασανίζονται, κάθε εθνικότητας ή θρησκείας, είναι υποχρέωσή μας, με ξεκάθαρη όμως διατύπωση των δυνατοτήτων της χώρας προς κάθε πονεμένο.
Στις κρατικές σχέσεις δεν επιτρέπονται συναισθηματισμοί, ενθουσιασμοί, στερεότυπα. Τα πράγματα σπανίως είναι όπως δείχνουν και η Ελλάδα πρέπει να προβλέπει (η περίπτωση του «πολέμου δι΄ αντιπροσώπων» που ήδη εξελίσσεται στην Συρία με το εξαιρετικά σύνθετο υπόβαθρο πρέπει να μας προβληματίζει).
Ο ρόλος του Επιμηθέα καθίσταται όλο και πιο ακριβός. Από κάθε άποψη.
